Interview Hans Siemons, oud-medewerker JAL fabriek

“Ik was niet de enige die van mijn familie in de JAL fabriek werkte. Mijn vader was snijder, hij sneed het leer voor de schoenen. Er waren verschillende tantes van mij die er ook werkten, allemaal als stikster. Verder werkte mijn oom als spuiter, waarbij hij de zolen van de schoenen met een spuitmachine op de juiste kleur spoot. Mijn andere oom was zwikker. Een zwikker maakte de zolen vast aan het bovenwerk. Wij waren niet de enige familie die daar werkte. Het was gebruikelijk dat als er éénmaal iemand werkte die goed beviel, dat er automatisch meer familieleden van die werknemer in de fabriek kwamen werken. Die familiare sfeer voelde je duidelijk en was zeer bijzonder. Ikzelf begon als leerling schoenmaker en heb alle facetten van de schoenmakerij doorlopen. Later ben ik gaan werken op de inpakafdeling. Na twee jaar wilde de familie Ligtenberg mij een opleiding laten volgen, echter was toen de recessie in de Schoenindustrie al voelbaar. Daarom heb ik met pijn in mijn hart ervoor gekozen om daar van af te zien en ben ik de logistiek ingegaan. Achteraf gezien was dit een goede keuze. De JAL fabriek, maar ook het omliggende groen, roept bij mij veel mooie herinneringen op. Daarom volg ik met belangstelling wat er op het terrein in de toekomst gaat gebeuren. Waarbij ik hoop dat er niet nog meer delen van de fabriek gesloopt gaan worden en het oude gedeelte van de fabriek blijft staan. Het is toch een zeer belangrijk stuk geschiedenis van Dongen.“